Παντελής Ζερβός...

Πρόλογος

Πολλοί θυμούνται τον Παντελή Ζερβό, ως εκδικητικό θείο του Ντίνου Ηλιόπουλου στη ταινία ''Μακρυκωσταίοι & Κοντογιώργηδες'', ως καπάτσο και ετοιμόλογο παπά στην ''Μανταλένα'', ως γραφικό βουλευτή, στο ''Ζητείται ψεύτης'', σαν το χωριάτη ξάδερφο στο ''Η κυρά μας η μαμή'' και σαν αυστηρό και παλαιών αρχών πατέρα της Λάσκαρη και του Ηλιόπουλου, στη ταινία ''Ο Ατσίδας'' του Γιάννη Δαλιανίδη. Ήταν ένας τρυφερός και κλασσικός τύπος Έλληνα, ένας ηθοποιός που άνετα περνούσε από την κωμωδία στο δράμα.

Τα πρώτα χρόνια...

Γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου του 1908, στην Περαχώρα Λουτρακίου. Τον τόπο που γεννήθηκε τον αγάπησε πολύ, δέθηκε μαζί του καθώς και με τους ανθρώπους του μέχρι και το τέλος της ζωής του. Σε ηλικία τεσσάρων ετών, χάνει την μητέρα του και ύστερα από τέσσερα χρόνια και τον πατέρα του. Οι συγγενείς του, τον έστειλαν στο ''Τζάνειο Ορφανοτροφείο''. Έμεινε εκεί για μικρό διάστημα. Όταν ήταν ακόμα παιδάκι, έπιασε δουλειά στον κινηματογράφο. Το πρωί εργαζόταν σε καφενείο του Πειραιά και το βράδυ πουλούσε πορτοκαλάδες και λεμονάδες. Όταν τέλειωσε το σχολείο, πήγε στο Βασιλικό Ναυτικό και έγινε αρχινοσοκόμος. Τραγουδούσε καλά και όταν έμαθε πως στη Λυρική σκηνή αναζητούσαν νέα ταλέντα μέσω ενός διαγωνισμού, έλαβε μέρος και τα κατάφερε.

Μια βαθιά αγάπη, το θέατρο.

Ο Ζερβός, ξεκίνησε το θέατρο παράξενα. Ο Κάρολος Κουν, μόλις είχε δημιουργήσει την πρώτη του σχολή και μέσα συζητούσε με τους μαθητές του. Ξαφνικά, άκουσε ένα ηχηρό γέλιο απ'έξω. Βγήκε και είδε ένα ναύτη, τον Ζερβό. Τον ρώτησε, ''Θέλεις να παίξεις στο θέατρο;''. Και ο Ζερβός απάντησε ''Βεβαίως''. Έτσι, εγκατέλειψε τη λυρική σκηνή και έγινε ηθοποιός της πρόζας. Πρωτοβγήκε στο Λαικό θέατρο, το 1935 παίζοντας ρόλους κλασικούς αλλά και του σύγχρονου ρεπερτορίου. Στην Κατοχή, δεινοπάθησε, όπως και οι άλλοι συναδελφοί του. Από σπόντα χώθηκε μαζί με τον Λυκούργο Καλλέργη, τον Αδάμάντιο Λέμο και τον Κάρολο Κουν που ανέλαβε χρέη σκηνοθέτη, στο θίασο της μεγάλης πρωταγωνίστριας, Κατερίνας. Τα τρόφιμα ήταν λιγοστά και το να είναι κανείς θεατρίνος εκείνη την εποχή, δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Τα θέατρα ωστόσο συνέχιζαν την λειτουργία τους, με πρόβες τα πρωινά και παραστάσεις τα απογεύματα, με μετρημένους θεατές και αδειανά στομάχια. Ξεγελούσαν την κακομοιριά και την πείνα, με φανταστικές ιστορίες των παλιών καιρών.Λίγο μετά το 1950, βρέθηκε στο θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη, όταν εκεί πρωταγωνιστούσαν ο Ντίνος Ηλιόπουλος και η Άννα Συνοδινού. Συνεργάστηκε επίσης και με το Κρατικό Θέατρο Θεσσαλονίκης, με την ελληνική σκηνή του Δημήτρη Ροντήρη. Όμως, κυρίως συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, του οποίου ήταν βασικό στέλεχος από το 1954 μέχρι και το τέλος της ζωής του.Έμεινε στο χώρο 50 χρόνια. Γεγονός πως είχε παίξει όλα τα έργα του Αριστοφάνη. Σημαντικότερες θεατρικές του παρουσιάσεις, ήταν στα έργα ''Μάκβεθ'', ''Άλκηστις'',''Αντιγόνη'',''Θεσμοφοριάζουσαι'', ''Πλούτος'', κ.λ.π. Ήταν μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (Σ.Ε.Η) και για τη θεατρική του προσφορά, τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό, του τάγματος του Γεωργίου Α', από το βασιλιά Παύλο.

Ο κινηματογράφος που τον καθιέρωσε...

Στον κινηματογράφο, εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1943 με τη ''Φωνή της Καρδιάς'' του Δημήτρη Ιωαννόπουλου. Πρόκειται για την πρώτη ταινία, της Finos Film και η καινοτομία για εκείνη την εποχή, ήταν πως μια ελληνική ταινία, για πρώτη φορά, είχε ήχο και εικόνα παράλληλα. Κάποιες από τις ταινίες που ακολούθησαν και ξεχώρισαν, ήταν ο ''Τζο ο τρομερός'' με πρωταγωνιστή τον Ντίνο Ηλιόπουλο, καθώς και ο ''Αγαπητικός της Βοσκοπούλας''. Και τα δύο εν έτει 1955. Η μεγάλη επιτυχία του βέβαια, ήρθε το 1960 με τη ''Μανταλένα''. Η ταινία, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, απέσπασε τρία βραβεία. Σεναρίου, Α'γυναικείου ρόλου(Αλίκη Βουγιουκλάκη) και Β'ανδρικού ρόλου(Βέβαια, Παντελής Ζερβός).
Στη συνέχεια ξεχώρισαν οι συμμετοχές του, στις ταινίες ''Ο κατήφορος''(1961),στο ρόλο του αυταρχικού πατέρα,στη ''Λόλα''(1964),στη ''Δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά''(1969),στη ''Η Μαρία της Σιωπής''(1973).


(Φωτογραφίες από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)

Ο άνθρωπος,Παντελής Ζερβός

Είχε τρεις κόρες, η μία εκ αυτών πέθανε στο σεισμό της Σαντορίνης, το 1956, σε ηλικία οκτώ ετών.Αργότερα αποκαλύφθηκε όμως πως είχε θαφτεί ζωντανή. Αυτό, ο Παντελής Ζερβός το κράτησε μυστικό, μέχρι και από τη γυναίκα του, ως το τέλος της ζωής του.Οι επιθυμίες των νέων ανθρώπων ήταν για αυτόν ιερές. Η γενναιοδωρία του, ήταν χαρακτηριστικό του. Η εγγονή του, Μαρία, θυμάται ένα περιστατικό. Πριν φύγει για το θέατρο, ο Ζερβός φίλησε την εγγονή του και τη ρώτησε τι θα ήθελε να της φέρει το βράδυ που θα γυρνούσε. Το κοριτσάκι ζήτησε, ένα παγωτό φυστίκι, φράουλα και σοκολάτα. Είχε πρόβα, γύρισμα παράσταση και γύρισε μία ώρα το βράδυ. Η εγγονή του βέβαια κοιμόταν. Την ξύπνησε όμως και της έδωσε το παγωτό, όπως της το είχε ζητήσει. Η εγγονή του ακόμα απορεί πως το βρήκε τέτοια ώρα και πως το θυμήθηκε με όλα αυτά που είχε στο κεφάλι του. Οι γυναίκες επίσης του άρεσαν πολύ και το ψάρεμα το αγαπούσε. Ψάρευε κυρίως στο λουτράκι και όταν η ψαριά ήταν καλή, τότε τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν. Ήταν φίλος με τους κατοίκους αυτής της περιοχής. Τους ήξερε όλους με τα μικρά τους ονόματα, καθώς και τα προβλήματα τους. Πίστευε βαθιά στο Θεό, χωρίς ωστόσο να είναι θρησκόληπτος. Ήταν αρκετά συντηριτικός στις πεποιθήσεις του, φιλοβασιλικός, αντίθετος στην ''Ε.Α.Μ'' και αργότερα Καραμανλικός. Το 1981, αγόρασε ένα ρετιρέ στο Λουτράκι, γιατί ήθελε να βλέπει τη θάλασσα. Μεσολάβησαν όμως οι σεισμοί και δεν πρόλαβε να το δει ολοκληρωμένο. Οι σεισμοί τον συγκλόνισαν, γιατί έπεσε η εκκλησία που ιερουργούσε ο πατέρας του, που ήταν παπάς με τις υπέροχες τοιχογραφίες. Έτσι οδηγήθηκε στην καρδιοπάθεια. Έφυγε τον Γενάρη του 1982. Δεν πρόλαβε να δει τη θάλασσα από το ρετιρέ , στον τόπο που αγάπησε.
(Σε κλασσική σκηνή από τη ''Μανταλένα'')